තවත් ලොවක් ...........

ජිවන මං තලාවට අලුත් කතාවක් ගැට ගැහුවා මම ඔන්න. :) ..හොල්මන් අවතාර ගැන මොකද හිතන්නේ? ඔයාල හිතනවද මේ ලෝකේ ඇත්තටම ඒවගේ දේවල් තියනවා කියලා? ඔය නගරබදව එච්චර අහන්න නැති උනාට ඉතින් ගම් වල නම් ඔය ගැන අහන්න දකින්න වෙන කතා නම් එමටයි.

        මේ කතාව ගම්බදව සිද්ද උන එකක්.ම්ම්ම්ම් ... ගම තිබුනේ සුන්දර කඳු පන්තියකින් වටවිච්ච තවත් ඒක කන්දක.ගමේ එච්චර මිනිස්සු උන්නේ නෑ. මොකද ඉතින් එහේ එතරම් දියුණුයි. ගමේ මිනිස්සු අඩු හින්ද ගෙවල් තිබ්බේ ඈතින් ඈත. හැම මනුස්සයෙකුටම වගේ ඉඩම් අක්කර 2ක් 3 ක් තිබ්බා.ගොඩක් ම ඒ අය කලේ තමන්ගේම වතු වල රබර් කිරි කපපු එක.ඒවගේම අන්නාසිත් වගා කළා. හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්....  කොහොම උනත් රබර් වතු වලට මැදි උන ගෙවල් වල  එච්චර කලඑළියක්‌ නම්  තිබුනේ නෑ.හැම ගෙදරකම වගේ පාලු මුස්පේන්තු ගතියක් තිබුණා.

                         
         ගමේ මිනිස්සු අතරේ ඉතින් එක එක රස්සාවල් කරපු අයත් උන්නා.මම මේ කියන්න යන්නේ එක ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක් ගැන.එතුමා පළාතේ හොද නමක් දිනපු විදුහල්පති කෙනෙක්.ගමේ හැමෝම එතුමාට පුදුම විදියට ගරු කළා.දරුවන්ටත් ගොඩක් ආදරේ කරපු විදුහල්පති තුමා  පාසලෙන් විශ්‍රාම ගියාට පස්සේ ගමට,පන්සලට ගොඩක් වැඩ කළා.අදටත් එතුමාගේ නම ඉතින් ගමේ කාගේ කාගේත් කටවල් වල තාමත් කියා වෙනවා.
         මම ඉතින් මෙතුමාව විජයසෝම කියලා හදුන්නන්නම් .විජයසෝම මහත්තයට ළමයි 2 ක් උන්නා,...දුවෙකුයි. පුතෙකුයි.ඉතින් මේ ස්කොල මහත්තයා දරුවෝ දෙන්නයි එයාගේ නොනයි එක්ක හොදින් ජිවත් උනා.කොහොම හරි ඉතින් එයා ජිවත් උනේ එයාගේ දෙමව්පියන්ගෙන් ලැබුන ඉඩමක. විජයසෝම මහත්තයා හදා ගත්ත ගෙට උඩහින් තිබ්බ ගෙදර තමයි අම්මයි තාත්තායි ජිවත් උනේ.දැන් එයාලා නැති වෙලා ගොඩක් කල්....ම්ම්ම්ම්ම්  .....ගමේ මෙහෙම කට කතාවක් තියනවා. විජයසෝම මහත්තයාගේ අම්මයි තාත්තායි ඉඩකඩම් වලට ගොඩක් ලොබ කමින් ලු ජිවත් වෙලා තියෙන්නේ.ගමේ කාටවත් වත්තෙන් පොල් ගෙඩියක් වත් ඇහිද ගන්න දීලා නැතිලු.එක නිසා එයාලා මැරුණත් වත්තේ සැරිසරනවාලු.
          ම්ම්ම්ම් ....... අනේ මන්ද...... මම නම් ඕවගේ කතා එච්චර විශ්වාස කරන්නේ නෑ. ඒත් ඉතින් පින් පව් කියලා දේකුත් තියනවනේ.කොහොම උනත් අදටත් ඒ වත්තට ඇතුල් වෙද්දී  මගේ හිතට දැනෙන්නේ අමුතු චකිතයක්.
          විජයසෝම මහත්තයා හදවත් රෝගියෙක්.හතිය වගේ අසනිපත් නිතර හැදුනා. ඒ උනාට එතුමා කිසි දේකින් සැලුනේ නෑ.කරන්න තියන දේ කොහොම හරි කළා.
          මේ සිද්දිය වෙනකොට ම්ම්ම්ම්.... මම හිතන්නේ එයාගේ පුතාට අවුරුදු 12 ක් විතර ඇති. විජයසෝම මහත්තයට වත්ත උඩහට වෙන්න තිබ්බා අන්නාසි වත්තක්. එයා කොහොමත් අන්නාසි වලට කැමති කෙනෙක්.එදා හවස, කොහොම හරි 5. 30 ට විතර වෙන්න ඇති.. බුලත් විටකුත් කටේ දාගෙන හප හපා එයාගේ පුතාට හඬ ගැහුවා වත්ත උඩහට යන්න අන්නාසි බලන්න.පුතා තාම පොඩි කොල්ලෙක් නේ ඉතින්.කාටුන් එකක් බල බලයි උන්නේ... අපි උනත් එහෙමනේ ඒ කලේ.. ඕවා බලද්දී වෙන සද්ද ඇහෙන්නේ නෑ.ඉතින් විජයසෝම මහත්තයා තනියම උඩහ අන්නාසි වත්තට ගියා ඔන්න.....
             .............................. ටික වෙලාවක් ගියා.... ගෙදර උන්න බල්ලෝ දෙන්නා වෙනදට විජයසෝම මහත්තයාගේ පස්සෙන් මයි. හ්ම්ම් .. ඒත් එදා ගියේ නෑ..කිසිම හැලහොල්මනක් නැති නිසා මහත්තයාගේ නෝනා පුතාට සැර කළා ගිහින් තාත්තාව බලලා එන්න කියලා.මේ පොඩි කොලුවා ඉතින් තාත්තාව හොයන්න උඩහට ගියා. උඩහ වත්තට යන්න ඕන අර මැරුණු අම්මගෙයි තාත්තගෙයි ගේ පහු කරලා.. එතනින් යද්දී මේ ළමයා කළු පාට දෙයක් එයාගේ පැත්තට එනවා වගේ දැකල ඒකට බය වෙලා ආපහු ගෙදර දුවගෙන ආවා.
                    දැන්  විජයසෝම මහත්තය නෑ ..... කට්ටයම හතර වටේ හොයනවා.. ඒක ලොකු ඉඩමක් කෑලෑව වැවුණ.........එහෙම ලේසියෙන් හොයන්න අමාරුයි.පුදුමේ කියන්නේ...... මම කිව්වේ අර බල්ලෝ දෙන්නෙක් උන්නයි කියලා.උන් දෙන්නටවත් හොයා ගන්න බැරි උනා මහත්තයා කොහෙද කියලා.
                    කොහොම හරි ඉතින් අන්තිමේදී විජයසෝම මහත්තයාව හොයා ගත්තා.ඒත් ඉතින් වෙන්න ඕන දේවල් වෙලා ඉවරයි.ඇස්  උඩ ගිහින් තිබුන එතුමා පොල් පැලයක් පාමුල පොල් ඇත්තක් අල්ලාගෙන වැටිලා උන්නා.කට ඇරිලා කකා උන්න බුලත් හපය උගුරේ හිර වෙලා තිබුණා......පස්සේ කෑ ගහද්දි ගමේ අය වටේට එකතු උනා. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ.   විජයසෝම මහත්තයා හොයා ගද්දිම එතුමාගේ පණ ගිහින්.
               මේක කොහොම උනාද කියල හිතා ගන්න අමාරුයි.ගමේ අය නම් ඒක ඒක කතා කියනවා ඒක ගැන. හැබෙයි ඒක ටිකක් අත්භූතයි වගේ නේද? සමහර දේවල් වෙනවා අපිට හිතා ගන්න අමාරුයි. ගොඩක් අය කියනවා අර විජයසෝම මහත්තයගේ අම්මා එතුමාට ගොඩක් ආදරේ කරපු නිසා එයාගේ දරුවාව එයා ලගට ගත්තයි කියලා. හරියට ඉතින් ඒ ගැන කියන්න කව්ද දන්නේ විජයසෝම මහත්තයම ඇරෙන්න.....
නේද?
           

   
 ඔන්න ඉතින් මම මේ කතාව ලිව්වා. හොදද දන්නේ නෑ..... ඉතින්....මේකේ ගුණදොස් කියන ඒක ඔයාලට බාරයි........

ජීවිතය......

             ජිවිතයේ සුන්දර වගේම අසුන්දර මතකයනුත් එමටයි.මතකයන් සුන්දර වුනත් අසුන්දර උනත් ඒ දෙකෙන්ම අපේ ජිවිත පෝෂණය කරනවා. ඒ වගේම අතීතයේ  සුන්දර මතකයන් වලට අනාගතයේදී අපිව ජිවත් සතුටින් ජිවත් කරවන්නත් පුළුවන් . මම මේ කියන්නේ ඇත්තක් ද කියලා ඔයාලත් පොඩ්ඩක් හිතල බලන්න ඉතින්...

                 පුංචි කාලේ  මම හිටියේ අපේ මාමාලගේ ගෙදර.මොකද ඉතින් අපේ අම්මයි තාත්තායි වැඩට ගිය නිසා මාව බලා ගන්න කව්රුත් උන්නේ න ගෙදර.මාමාගේ ගෙදර මගේ වයසේම උන්න මාමාගේ පුතයි එයාගේ නංගියි හිටියා.එයාලව බලා ගන්න දවල් කාලේ ගෙදරට නැන්ද කෙනෙක් ආවා. අපි එයාට කිව්වේ දයා නැන්දා කියලා.ඉතින් අපි පොඩි දවස් වල මොන්ටිසෝරි ඇරිලා ගෙදර ආවාම අර නැන්දා තමයි අපිව නාවන්නේ කවන්නේ නිදි කරවන්නේ.ඇත්තම කියනව නම් දයා නැන්දා අපි තුන්දෙනාව හොදින් බල ගත්තා.
           මට තාම මතකයි ඉස්සර මම නාවද්දී මුනේ  වල සබන් ගාන්න දුන්නේ නෑ.මම ගේ වටේ දුවනවා. පස්සේ නැන්දා මාව  බලෙන් ම අල්ලා මම අඩද්දිම මුනේ සබන් ගානවා. ඒවගේ එයා සැර නැත්තේම නෑ.වැරදි කරපුවම ගහපු වෙලාවල් නොතිබුනා නොවෙයි.
          ම්ම්ම්ම්.... කොහොම හරි ඉතින් කාලය ටිකෙන් ටික ගෙවිල ගියා. අපි තුන්දෙනා ටිකෙන් ටික ලොකු උනා.මැදි වයසේ උන්න නැන්දා ටිකෙන් ටික වයසට ගියා.මම හිතන්නේ දැන් එයාගේ වයස 60 පහුවෙලා ඇත්තේ.ඒත් හිතේ හයියට තැන තැන ගෙවල් වල ළමයි බලා ගන්න යනවා.සමහර වෙලාවට ඒක ඒක තැන් වලට වැඩ කරන්නත් යනවලු.
          කොහොම හරි ඉතින් මට නම් එයාව දකින්න ලැබෙන්නේ කලාතුරකින් තමයි.එහෙම දැක්කම " අනේ ඉතින් මම මේ ඉස්සර බලා ගත්තු ළමයිනේ මේ "කියල නන්දාගේ හිත සතුටින් උතුරනවා.ඒ සතුට මම නැන්දගේ ඇස් දෙකෙන් දැකලා තියනවා.
            හ්ම්ම්ම්ම්ම්............     මේ ලඟදි දවසක අපේ අම්මා අපේ මාමලාගේ ගෙවල් පැත්තේ ගියා. හැබැයි අම්මා ආපහු ගෙදර ආවේ ගොඩක් නරක ආරංචියක් අරගෙනයි.ඒක අහපුවම මට මගේ කන්දෙක අදහා ගන්න බැරි උනා. මම ඒක ඒක පාරට විශ්වාස කලේ නෑ.
              පහුගිය දවස් ටිකේ නැන්දා වී මෝලක වැඩට ගිහින් තියනවා.අම්මා මාමලාගේ ගෙදර ගිය දවසේ හවස නැන්දා වී මොලේ වැඩකරන අතරේ එයාගේ කකුල් දෙක වී මෝලට අහුවෙලා. කකුල් දෙකේ ගන්න දෙයක් නැතිලු... අම්මෝ... ඒක අහපු වෙලාව මතක් වෙද්දී  තාමත් හිත කීරි ගැහෙනවා වගේ.
                දෙවියනේ ..! ඇයි මිනිස්සුන්ට මෙහෙම වෙන්නේ?මෙච්චර කාලයක් ළමයි කි දෙනෙක් ඒ කකුල් දෙකෙන් ඇවිද ඇවිද බලා ගන්න ඇතිද? නැන්දා කොච්චර ලොකු පවක් කරලා තියෙන්න ඇතිද මේවගේ වයසකදී ඒවගේ දෙයක් වෙන්න. ඒ සිද්දිය ඇහුවම මට හිතුනේ ඒවගේ දෙයක්.
                නැන්දා බැඳපු කෙනෙක් නෙවෙයි.එයාට ළමයි උන්නෙත් නෑ අදුරන.අපට පස්සේ ආරංචි උනා නැන්දගේ කකුල් දෙකම කපලා කොළඹ මහා ඉස්පිරිතාලේ කියලා.. දැන් ඉතින් ඉස්සරහට එයා කොහොම ජිවත් වෙයිද කියලා හිතාගන්නත් අමාරුයි.

              අනේ ඉතින් මිනිස්සුන්ටත් වෙන දේවල්.කාට උනත් එහෙම තමයි ඉතින්.කොයි මොහොතේ මොනවා වෙයිද කියලා කියන්න බෑ.එන දේට එන විදියට මුණ දෙන්න අපි හැමෝටම හිත හදා ගන්න වෙන්නවා.

මතකයන්..................

         





            මේ ලෝකේ අපිට සිද්ධවෙනවා බලාගෙන ඉන්න බැරි දේවල් ගොඩක් තියනවා.ඒත් අපිට සමහර දේවල්  සිදුවෙන එක වලක්වා ගන්නත් බෑ.
             මගේ අම්මා ශල්‍යකර්මයකට මුණ දීපු දවස මගේ ජිවිතයේ මට ඒවගේ දෙයක් සිදුවුන දිනයක්.ශල්‍යකර්මයකදී අපි දන්නේ නැනේ මොනවයින් මොනවා වෙයිද කියලා.අනික ඒකට මුහුණ දීපු පුද්ගලයා එසේ මෙසේ කෙනෙක් නෙවේනේ. ඒ මගේ අම්මා. මගේ ජිවිතයේ වටිනාම පුද්ගලයා.
            අම්මා ළග නතර වුනේ මම.දොස්තරලා බය වෙන්න එපා කිව්වට ඒක බය නොවී ඉන්න පුළුවන් තරම් කාරණයක් වුනේ නෑ.අම්මගේ හිතෙත් බයක් තියෙන්න ඇති. ඒත් ඒක මට නම් ඇය පෙන්නුවේ නෑ.හැමවෙලේම හිනා වේවි ඒක ඒක කතා කියා කියා හිටියා.ඒ සමහර විට මම දුක් වෙයි කියලා හිතලා වෙන්න ඇති.
              ශල්‍යකර්මය කරන දවසේ ඔන්න හෙදියෝ කීප දෙනෙක් ඇවිත් අම්මව  ඒකට ලෑස්ති කරලා ට්‍රොලියක දැම්මා.අම්මව ශල්‍යාගාරයට අරගෙන යද්දී මගේ දිහා බලාගෙන හිටපු විදිය මට තාමත් මටක් වෙනවා. ඒ බැල්ම දිහා බලාගෙන ඉන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ ආපහු කාමරේට ගිහින් අඬනවා ඇරෙන්න. හැම වෙලාවේම  මගේ අම්මට බුදු සරණයි කියලා හිතෙන් පැතුවා.
                වෙලාව තත්පරෙන් තත්පරය ගත වුනා.මට නම් දැනුනේ ඒක මහා කල්පයක් වගේ. වෙනදට ඔරලෝසුව දිහා ඒක පාරක් බලලා අයෙ පාරක්  බලද්දී වෙලාව ගිහින් ඉවරයි. ඒත් එදා තත්පර කට්ටයි විනාඩි කට්ටයි වැඩ කලේ නැති ගානයි. හැමදේටම වඩා වැඩි වේගයෙන් මගේ හදවත නම් ගැහි ගැහි තිබුණා.
                  අම්මෝ .. ඒ වෙලාව මතක වෙද්දී නම් තාමත් මොකද්ද වගේ. කොහොම හරි පැය දෙකකට විතර පස්සේ හෙදියෝ කීප දෙනෙක් අම්මව ට්‍රොලියක දාලා කාමරේට එක්කගෙන ආවා.ඒ වෙලාවේ මට ඇති වුන සැනසීම වචන වලින් විස්තර කරන්න අමාරුයි. අම්මා ඇස් ඇරලා තිබුනත් මාව ඒ වෙලාවේ අඳුර ගන්න පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. මට ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්න ගොඩක් අමාරු වුනා.මොකද හැමදාම අපිව දැක්කම
සෙනෙහෙබර බැල්මකින් අපි දිහා බලන අම්මා අද හිස් බැල්මකින් මම දිහා  බලන් ඉන්න නිසා.
                 කොහොම හරි පහුවදා උදේ වෙද්දී අම්මා මට කතා කළා.අම්ම ළග ඉදගෙන  අම්මට සාත්තු කරපු ඒක මට ලොකු ආඩම්බරයක් වුනා.මොකද පුංචි කලේ එයත් ඒ විදියටම ඊට වඩා හොදින් මාව බලාගන්න ඇති. මට කරපු දේ වලට පුංචි හරි කළගුණ  සැලකීමක් කරන්න පුළුවන් වුන ඒක කොච්චර දෙයක් ද?  
         කොහොම වුනත් සිදු වුන හැම දෙයක් ම මගේ ජිවිතයට ලොකු අත්දැකීමක් වුනා.....
                   

සරණක් සොයන ළඳ

දැක සේයාව මිරිඟුවෙහි
අතහැර දැම්මාය යථාර්ථයේ ගිනි සිළුව
ඇවිද යන්නට සිදුවිය ඉබාගාතේ,
සොයමින් සහනයේ පැන් පොදක් ,
වියලි ගිය සිත තෙමා ගන්නට....
සමුවිය පානයක් රන් මංජුසාවක බහා
මිහිරි යයි පෙනුන,
බිව්වාය ඇය එක හුස්මට ,
දෙවරක් නොසිතාම...
අහෝ...!
සිදුවිය වැටෙන්නට
පතුලක් නොමැති ලිඳකට
ගොඩවිය නොහැකි කෙදිනක හෝ..
දැගලුවා ඇය කෑ ගසමින් ,
අවට උන්ගෙන් උදව් පතමින්,
අනේ කරුමේ ...යෙයි කියා
මග ඇරියවුන් මිස
නැත කිසිවෙකු උන්නේ
ඇයව ගොඩ ගැනීමට ..........

 කෙනෙකු කරදරයක වැටුණ විට උදව්වට පැමිණෙන්නේ ඉතා සුළු පිරිසක් . ගොඩක් වෙලාවට හැමෝම කරන්නේ ඒ දිහාබලලා දුක් වෙන එක විතරයි.. එහෙම නේද?

පුංචි දියණිය

පිපී ගිලිහුනු සුවඳවත් මල්
වසාගද්දී වැලි තලාවන්
සිතේ තෙරපී සිතට වද දුන්
නිහඩ සිතුවිලි එලි බසී..

සිනා මල් දම් ගොත සැරසු ගෙඋයන් ,වතුපිටි එදා..
හඩයි සිහිවී චුටි දෝණිගේ අවමගුල සිහිවී මෙදා....
කෙලි කවටකම් වලින් අප සැම සිනා සයුරේ ගිල්වමින් ..
දැමු ඇගෙ දඟකාරකම් අද ඇත කොහේදෝ සැඟවෙමින් ...

පහන නිවුනා පුංචි නිවසේ ඔබ පැමිණි දින දැල්වූ ලයේ..
අන්දකාරයි නිවස සැමතැන මාගේ සුරතල් දියණියේ....
ගිරා පැටවුනි, ලේන් පැටවුනි අද නොමැත දූ මේ ගෙහි..
පිටව ගොස් ඇත සුරලෝකේ වෙත දමා තනිකොට අප මෙහි...

තබා ගත් මුත් රුදුරු ශෝකය හිතේ ගුලි කර බැඳ තදින්...
එලි බසී එය දෙමින් රිදුමන් වෙන්කළා මෙන් හිස කඳින් ...
නොයයි කිසිදා නුඹේ මතකය මගේ හදේ ගැඹුරුම තැනින්...
පතන්නෙමි සුව නිර්වාණයේ වැලපෙමින් ගත සිත සොවින්...

මෙවන් විපතක් කිසිඳු භවයක සිඟිති දූ හට යලි නොවේවා
නුඹ උපන් තැන  වාසනාවේ රිදී රේඛා පහල වේවා....
කරන හැමදේ,සිතන හැමදේ සිතන අයුරින් සඵල වේවා...
තවත් භවයක මගේ දුව වී මගේ තුරුලේ නුඹ රැඳේ වා.......

යථාර්තය

                                                                                                                           

නැගී සිටින්නට නැත දෙපා වාරුව,

නොහැකිය පා තබන්නට ,

නොමැති කළ සැරටිය ..

වේදනාවෙන් මිරිකීගිය වෙවුලන අතපය,

කියයි පලක් නොමැති බව මගෙන් තව දුරටත්...

රැලි වැටුණු මුහුණ හා දත් නොමැති කට මගේ,

දසුනක්ය පිළිකුල් සැවොම අකමැති..

වුවත් අප්‍රියකර මහල්ලෙකු දැන් මා,

හැඩි දැඩි තරුණයෙකි පෙර සිටි,

හිටියා බොහෝ පිරිවර දස අත,

නොමැති මුත් සතෙකු වත් දැන් ළඟ,

තිබුණා යකඩ මෙන් අතපය,

දැන් දිරා ගිය කොටු මෙන් ඇති,

සිනාසෙන කල දෙකම්මුල් පුම්බා,

සැවොම බැලුවා මදෙස ප්‍රීතියෙන්,

දැන් කව්ද බලන්නේ 

රැලි ගැසුණු,

මස් දියවුණු, මුහුණ  දෙස මගේ,

සුදු වී ගිය හිස කෙස් දෙක තුනක් ඇති,

තට්ටය පෑදුනු හිස,

කෙසේ පවසයිද 

සිටි බව මා  රූපත් තරුණයෙක් වී...

නැති උනා සියලු දේ 

හැර කල හොඳ නරක මා,

ටික දිනකි තව ඇත්තේ,

යාමට මිනී වල වෙත,

ඉවසීමෙන් බලා හිදිමි,

එනතුරු මරුවා මා  රැගෙන යාමට....

දල්වනු මැනවි ප්‍රඥා ප්‍රදීප

දත් නොමැති කුඩා කට
රෝස පෑ දෙතොලින් වටකර,
නගන විට සිනාව සුරතල් බිලිඳා..
දෙව් ලොවක සිරි ගනී වටපිට......
පැහැදිලිය පිනිබින්දුවක් මෙන්
නැත කිසිදු දුහුවිලි
ඊර්ෂියාවේ වෙරයේ ,
වැටුණු කල මෙන් උදැසන හිරු එලිය එය මත,
දිදුලයි ඔහුගේ හදවත,
දුටුවිට මවගේ මුහණ.....
තුරුළු වී ඇගේ උණුහුමට ඇකයේ
නිදන මුත් නුඹ
මවමින් සුන්දර සිහින ,
දුෂ්ඨත්වයේ අඳුරු සෙවණැලි,
පැමිණෙයි වෙලා ගන්නට නුඹව කවදා හෝ,
දල්වා ප්‍රඥාවේ ප්‍රදීපය එවිට,
කරනු මැන දුරු,
සෙවණැලි අඳුරු වූ ,
නුඹ ගිල ගැනීමට එන....

හිඟන කොලුවා

උදේම නැගිට වටපිට බලන විට
පෙනෙයි කුණු කඩමලු දස අත....
විසිරී ඇත කැලි කසල , රොඩු කෑලි ,
නොවුවද ප්‍රිය දසුන්,
සිටිනා මා  මෙන් උන්
වැරහැලි හැඳ තැනින් තැන,
කුණු කෙල පෙරමින් නිදන..
නුපුරුදු දසුනක් නොවේ මෙය මට,
උදැසන පිබිදෙන කලට...
කුඩා කොලු පැටවුන්  තිදෙනෙකු වූ සොයුරන් සමඟ
ගුලි වී නිදයි අම්මා තවමත් කොනක..
දොවා මුහුණ කට වතුර බෝතලයෙන්
සිලි උරය අතට ගෙන
සැරසුනෙමි හිඟමනට වෙනදා මෙන්..
කිරි කොකුන් මෙන් හැඳ පැළඳ ,
ළමුන් පාසල් යන කලට,
ඇති නොවෙයි ආසාවක් පෙර මෙන් මගේ සිතට..
" ඉගෙන ගත්තයි කියා කුමක් කරන්නද මම,
ඉගෙන ගත්ත උන්  පවා හිගමන් යදින විට "
අවැසි වන්නේ මට කාසි පමණෙකි,
කුසට යමක් පුරවා ගන්නට......

බලාපොරොත්තුව ................

           ජිවිතයේ අපිට නොයෙක් බලාපොරොත්තු  තියනවා..ඇත්තට ම බලාපොරොත්තු කියන්නේ අපේ සිහින.පුංචි කලේ ඉදන් අපි සිහින මවනවා. ලොකු අය වුනාම මෙහෙම වෙනවා, මේ විදියට ඉන්නවා , ඒ වගේ. ඉතින් අපි ටි‍ක ටික ලොකු වෙනකොට ඒ සිහින සමහර ඒවා සැබෑ කර ගන්නවා . සමහර ඒවා නෑ.
          හිතලා බලන්න .. ජිවිතයේ අපි තාම එච්චර කාලයක් ගත කරලා නෑ.එත් දැනටමත් අපි කොතරම් බලාපොරොත්තු, සිහින මවලා තියනවද කියල.. ඒ කලින් සිතු දේවල් කොපමණ ඉටු කරගෙන තියෙයි ද..?
           බලාපොරොත්තුවක් ඉටුවෙන මොහොතක හිතට දැනෙන සතුට කොච්චරද?ඒවගේම බලාපොරොත්තුවක් ඉටුවෙන්න ඔන්න මෙන්න කියල තියෙන කොට හිතට දැනෙන නොඉවසිල්ලත්.මේවා ගොඩක් රසවත් හැගීම්.ජිවිත්වෙනකොට අපි ඒවා විදින්න ඕනා.
            ඇත්තටම ජීවිතය ජිවත් වෙන්න, ජීවිතය විදින්න බලාපොරොත්තු කියන දේවල් තියෙන්නම ඕන.එහෙම නැත්තම් ජීවිතය කියන්නේ නිකම් ම හිස් පාළු කාන්තාරයක් වගේ. කිසිම තේරුමක් නෑ.නිකම් ම හිස් බවක් විතරයි. අපිට ජිවත් වෙනවා කියලා දැනෙන්නේ බලාපොරොත්තු ඇති තැන තමයි.
           හ්ම්ම්ම්ම් ... බලාපොරොත්තුවයි ආශාව නැත්නම් තණ්හාව අතරේ ලොකු සම්බන්ධයක් තියනවා කියලා මට හිතෙනවා.අපි යම් දෙයක් ගැන බලාපොරොත්තු ඇති කරගන්නේ ඒ දේ ගැන තියන ආශාවෙන් නෙවෙයි ද? එක නිසා බලාපොරොත්තු කඩ වුනාම අපිට සමහර වෙලාවට දරාගන්න බැරි තරම් දුකක් වේදනාවක් ඇති වෙනවා. එහෙම බලපුවාම බලාපොරොත්තු නිසා අපිට සිද්දවෙන්නේ හොදක් නෙවෙයි. එත් ඒවා නැතුව අපිට ජිවත් වෙන්නත් බෑ.
           ඕනෑම දෙයක් ඕනවට වැඩ ඕන නේ කියනව වගේ වැඩිපුර බලාපොරොත්තු  තියාගත්තොත් ඒකෙන් අපට වෙන්නේ නොහොදක් මයි.ඒ වගේම තමයි නොලැබෙන දේවල් ගැනයි තමන්ට කරන්න බැරි දේවල් ගැනයි බලාපොරොත්තු තියාගන්න එක.එකෙන් අපේ ජිවිත වලට ලැබෙන්නේ කලකිරීමක් විතරයි.
           බලාපොරොත්තුවක් කඩ වෙනවා  කියන්නේ ජීවිතය නැති වෙනවා කියන එක නෙවෙයි.   අපිට ජිවිතයේ ඕනා තරම් බලාපොරොත්තු ඇති කර ගන්න පුළුවන් . එත් අපිට ලැබෙන්නේ එක ජිවිතයක් විතරයි. සමහරු බලාපොරොත්තුවක් නිසා මුළු ජිවිතයම නැති කර ගන්නවා.එක නුවණැති වැඩක නෙවෙයි.
           බුද්ධිමත් මිනිස්සු විදියට අපි දන ගන්න ඕන අපේ ජිවිත වලට එක බලාපොරොත්තුවක් අහිමි උනාම ඒ මත්තෙම වෙලපෙන්නේ නැතුව එතනින් ගොඩ එන්න. ඒ වගේම අපේ ජිවිත සාර්ථක කර ගන්න. එතකොටයි අපට අපේ ජිවිත වල සැබෑ අරුත දැන ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ.....

සමාව දෙන්න

මිනිස්සු කියන්නේ අනිත් හැම සතෙකුටම වඩා හැම අතින් ම දියුණු ජීවින් කොටසක් . මිනිස්සු මිනිස්සු අතරේ          යම් යම් වෙනස් කම් තියෙන්න පුළුවන්. ඒත් සමහර දේවල් හැම මිනිසෙකුටම පොදුයි. සමාව ඉල්ලන එකත් අන්න ඒ වගේ. ඇත්තටම ඒ වචනයට ගොඩක් දේවල් කරන්න පුළුවන්.
   ම්ම්ම්ම්.... ඇයි අපි සමාව ඉල්ලන්නේ? " මට සමාවෙන්න" නැත්තම් "sorry" කියන වචනයෙන් ගොඩක් දේවල් අර්ථ ගැන්වෙනවා. සමහර විට අපි ඇත්තටම වරදක් කරලා ඒ වරද පිළිගැනීම ඉන් අදහස් වෙන්න පුළුවන්.හැබැයි වරදක් කරලා නැවත නැවත ඒ වරද්ද කරනවා නම් ඒ සමාව ඉල්ලන එකේ තේරුමක් ඇත්තේ නෑ. තවත් විටක අපි දන්නවා අපි වැරද්දක් කරලා නෑ කියලා. එත් සමාව ඉල්ලන අවස්ථාවල් ජිවිතයේ තියනව නේද? ඒ අපි ඒ මොහොතේ සමාව ඉල්ලුවේ නැත්තම් ඒ පුද්ගලයන් එක්ක තියන යාළුකම, මිත්‍රත්වය නැතිවෙන්න පුළුවන් නිසා.
    වරදක් කලාම ඒක තේරුම් අරගෙන අඩුගානේ සමාව වත් ඉල්ලන ඒක ලොකු දෙයක්.එත් සමහරුනම් හිතනවා ඒක තමන්ට මදි කමක් කියලා.ඇත්තටම සමාව ඉල්ලන්න තැනගේ හිතේ තියන ආඩම්බර කම, ලොකු කම පැත්තකින් තියන්න ඕන.සමහර අයට පුළුවන් තමන්ට වඩා උසස් අයගෙන් සමාව ගන්න. ඒත් තමන්ට වැඩ දුප්පත් මිනිහෙකුට වරදක් කරලා සමව ගන්න ඒ අයට බෑ.
     ඒවගේම අහල තියෙනවා නේද සමාව දීම දේව ගතියක් කියලා. සමාව ඉල්ලනවා වගේම සමාව දෙන එකත් එච්චර ලේසි දෙයක් නෙවෙයි.එකට අපි ගොඩක් නම්‍යශීලි වෙන්න ඕන.

     මෙහෙමත් දෙයක් තියනවා හැබැයි. තවත් සමහරු හිතන් ඉන්නවා ඕනෑම වරදක් කරලා සමාව ගන්න පුළුවන් කියලා. ඒ වුනත් , සමාවෙන්න කියන වචනයෙන් අපි තවත් කෙනෙක් ගේ හිතේ ඇති කරපු තුවාලයක ලප කැළැල් සම්පුර්ණයෙන් මකා දන්න අපිට බෑ. වෙනත් කෙනෙක් ගේ ජිවිතයේ අපි ඇති කරපු පාඩුවකට වන්දි ගෙවන්නත් ඒ වචනයෙන් බෑ. එකෙන් කරන්න පුළුවන් දහඩිය දැම්මාම පිහාටුවකින් පවන් සලනවා වගේ පුංචි අස්වැසීමක් විතරයි. ඒ හින්ද අපිට කරන්න පුළුවන් හොදම දේ මට" සමාවෙන්න" කියලා අනිත් අයට කියන්න වෙන වැඩවලින් හැකිතාක් ඈත් වෙන ඒක..

වෙනස

          ගොඩක් වෙලාවට ලොකු හදවතක් තියන මිනිස්සුන්ට ඒ බව පෙන්නන සල්ලි වත් පොහොසත්කම් ඇත්තේ නෑ . ඒ වගේමයි සල්ලි තියන මිනිස්සුන්ට ගොඩක් වෙලාවට හදවතක් ඇත්තේ නෑ. අනිත් මිනිස්සුන්ගේ දුක,කඳුල ඒ අයට පේන්නේ නෑ. ඇයි ඒ ? සමහර විට සල්ලි හොයන කොට එයාලගේ හදවත් වෙඬරු වගේ දිය වෙලා යන්න ඇති.ඒ අය ඉන්නේ හරියට පාට කරපු ලෝකයක. ඒ ගොල්ලන්ගේ වටේට තියන පාට කරපු විදුරු වලින් පෙරිලා එන්නේ පාට පාට එළි මිසක් යථාර්ථයේ කළු සුදු එලිය ඒ අය දකින්නේ නෑ.මම මේ කියන්නේ අපි වගේ සාමාන්‍ය මිනිස්සු ගෙන නෙවේ.බෙන්ස් කාර් වල නැගලා,දුහුවිලි පොදක් වදින්නේ නැතුව , කවදාවත් බස් එකකට නැගල නැති, අනිත් මිනිස්සුන්ගේ දහදිය සුවඳ දැනිල නැති, මිනිස්සු ගැනයි.

           මම දන්නේ නෑ ඇයි දුක අඳුරන මිනිස්සු ලග එච්චර සල්ලි ගැවසෙන්නේ නැත්තේ කියලා.එත් එහම උනා නම් මේ ලෝකේ මීට වැඩ ගොඩක් වෙනස් වෙන්න තිබුණා.

             මෙහෙමත් හිතෙනවා.. මිනිස්සු හැමෝම හොදයි. එත් සල්ලි ලැබෙද්දී මිනිස්සුන්ට මිනිස්සුන්ව අමතක වෙනවා.එතකොට ඒ අයට පේන්නේ තමනුයි තමන්ගේ සල්ලියි වත්කම් විතරයි. එත් මේ හැමදේටම වඩා කරුණාවන්ත හදවත තමන්ට සැනසීමක් ගෙන ලෝකයට වටිනා දෙයක් බව තෙරෙද්දී ඒ අය ගොඩක් ප්‍රමාදයි. එහෙම නේද?